Pojęcie „atrakcji” pojawiło się w 1836 roku za sprawą Johna Murraya, szkockiego wydawcy, który opracował przewodniki. Z reguły atrakcje to miejsca lub przedmioty, które mają określoną wartość artystyczną lub historyczną. Przedstawiamy Państwu mało znane fakty dotyczące kultowych zabytków.
Wieża w Londynie
Tower of London jest jedną z najstarszych budowli w Anglii, jej fundację przypisuje się Wilhelmowi I Zdobywcy. Forteca na północnym brzegu Tamizy jest jednym z głównych symboli Wielkiej Brytanii i zajmuje szczególne miejsce w historii narodu. Od początku XII wieku do połowy XX wieku budynek Wieży służył jako więzienie dla przestępców szlacheckiego pochodzenia i wysokiej rangi. Dziś Tower of London jest otwarta dla zwiedzających, którzy mogą poznać historię budynku, odwiedzić cele więzienne, w których niegdyś przetrzymywano wysokich rangą więźniów, oraz obejrzeć cenne relikwie w skarbcu królewskim.
Mało kto wie, że w obrębie murów twierdzy mieszka stado czarnych kruków, którymi opiekuje się specjalnie upoważniony członek straży ceremonialnej – opiekun kruków. Populacja ptaków nie opuszcza Wieży od kilku stuleci, ale Karol II jako pierwszy zwrócił uwagę państwa na ich rolę. Od XVII wieku ptaki są akceptowane jako zasiłki państwowe. Według źródeł historycznych Karol II nakazał trzymanie w twierdzy co najmniej sześciu ptaków. Od tego czasu wierzono, że gdy ostatni kruk opuści mury Tower of London, wielkie imperium upadnie. Wiara ta związana jest ze starożytną walijską legendą o królu Wielkiej Brytanii Branie Błogosławionym, którego imię w języku walijskim oznacza kruka. Według legendy Bran nakazał swoim poddanym schować głowę u podnóża Tower Hill, aby chronić brytyjską ziemię przed wojnami i złą pogodą.
W trudnych czasach zmniejsza się liczebność ptaków, np. podczas II wojny światowej w Wieży mieszkał tylko jeden kruk, więc ówczesny premier Winston Churchill nakazał uzupełnienie populacji. Dziś Wieża jest domem dla siedmiu kruków, z których najmłodszy dołączył do stada w 2018 roku. Każdy ptak nosi imię bogów skandynawskich i celtyckich lub postaci z mitologii. Kruki można rozpoznać po kolorowych wstążkach przyczepionych do łap.
Dzwon Wolności
Jeden z kluczowych symboli walki Stanów Zjednoczonych o niepodległość od Wielkiej Brytanii, Dzwon Wolności jest przechowywany w pawilonie niedaleko swojej dawnej stałej lokalizacji w wieży Independence Hall. Został wykonany w 1751 roku przez londyńską odlewnię dzwonów Whitechapel. Według zachowanych dokumentów dzwon pękł po pierwszym uderzeniu po przybyciu do Filadelfii, więc miejscowi rzemieślnicy przetopili oryginał i odlali nowy dzwon. 25 lat później jego dzwonienie oznaczało ogłoszenie Deklaracji Niepodległości. Według różnych źródeł słynne pęknięcie w korpusie dzwonu pojawiło się w okresie od 1817 do 1846 roku. W 1846 r., Na cześć urodzin Jerzego Waszyngtona, dzwon dzwonił przez kilka godzin, w związku z czym pęknięcie gwałtownie wzrosło i pojawiło się pytanie o potrzebę jego przywrócenia. Podczas naprawy robotnikom nie udało się powstrzymać rozprzestrzeniania się pęknięcia, co więcej pęknięcie w płaszczu dzwonu stało się jeszcze większe. Od tego czasu Dzwon Wolności został wyciszony na zawsze i nikt z żyjących dzisiaj nie słyszał jego bicia.
Statua Wolności
Kolosalna rzeźba, znajdująca się na Liberty Island, była prezentem USA od Francji na cześć Wystawy Światowej w 1876 roku. Dziś Statua Wolności jest jedną z najpopularniejszych atrakcji na świecie. Każdego roku ponad 4 miliony turystów przybywa na wyspę, aby zobaczyć „Wolność, która oświetla świat” w jej lazurowym majestacie. W rzeczywistości kolor rzeźby nie zawsze był taki sam, jak widzimy go dzisiaj. Początkowo na Liberty Island znajdował się miedziany posąg w odpowiednim kolorze, ale z powodu kombinacji warunków pogodowych typowych dla tego obszaru materiał zaczął się utleniać. Z powodu deszczu i morskiej bryzy posąg natychmiast nabrał czekoladowego odcienia, a następnie całkowicie zmienił kolor na zielony. Kierownictwo US National Park Service, które opiekuje się pomnikiem i jego okolicą, postanowiło nie usuwać powstałej tablicy,
Brama Zachodu
Łuk w St. Louis w stanie Missouri, znany również jako Brama na Zachód, od ponad 50 lat jest wizytówką miasta i przyciąga wielu turystów. West Gate o wysokości 192 metrów jest najwyższym pomnikiem w Stanach Zjednoczonych. Łuk upamiętnia historię zachodniej eksploracji i należy do Jeffersonian Expansion National Memorial. Na szczycie łuku znajduje się taras widokowy, na który można się dostać za pomocą unikalnego systemu podnoszenia: łączy on konwencjonalną kolejkę linową i kabinę diabelskiego młyna. Z tarasu widokowego roztacza się widok na samo St. Louis, południowe Illinois i rzekę Mississippi. W pogodny dzień widoczność przekracza 45 kilometrów.
Niewiele osób wie, ale na wysokości 192 metrów ukrywa się kapsuła czasu. Zawiera podpisy 762 tysięcy osób, głównie uczniów i studentów, którzy uczęszczali do placówek oświatowych w 1965 roku. Jest mało prawdopodobne, aby ktokolwiek zobaczył zawartość kapsułki w najbliższej przyszłości: jest ona warzona w jednej z sekcji łuku.
Most Złotej Bramy
Most Golden Gate to chyba najpopularniejsza atrakcja w Stanach Zjednoczonych i jeden z najbardziej rozpoznawalnych mostów na świecie. W 1937 roku most ten łączył San Francisco i hrabstwo Marin, choć wielu ekspertów było przekonanych, że budowa mostu w tym miejscu jest niebezpieczna i prawie niemożliwa. Most wziął swoją nazwę od Cieśniny Golden Gate, która łączy Ocean Spokojny z Zatoką San Francisco. Początkowo rozpoznawalny jako International Orange, most otrzymał czerwony ołowiany podkład i farbę ołowiową.
W latach 60. usunięto starą farbę chroniącą konstrukcję przed korozją i pokryto nową mieszanką na bazie krzemianu cynku i winylu, jednak 30 lat później malarze ponownie musieli oczyścić powierzchnię mostu i wybrać farbę, która spełniałaby nowe wymagania dotyczące jakości powietrza. Do dziś w razie potrzeby most jest barwiony emulsją akrylową. Nad bezpieczeństwem i jakością powłoki czuwa zespół 38 lakierników.
Kolejny ciekawy i mało znany fakt dotyczący Złotej Bramy: w mgliste dni nad mostem słychać dźwięki do 165 dB. Dźwięk ten jest wytwarzany przez ręcznie obsługiwane rury przeciwmgielne, które są używane jako wsparcie, gdy zatoka jest spowita gęstą mgłą, a przepływające statki mogą mieć trudności z dostrzeżeniem filarów mostu.
Hollywoodzki znak
Napis „HOLLYWOODLAND” pojawił się na wzgórzu w 1923 roku jako część reklamy nowych osiedli mieszkaniowych. Początkowo sądzono, że 15-metrowe litery, oświetlone tysiącami żarówek, staną na wzgórzu przez około półtora roku, jednak wkrótce znak stał się symbolem nie tylko osiedli mieszkaniowych, ale także lokalnej „fabryka marzeń”, więc postanowili ją opuścić. W 1939 roku odcięto fundusze na konserwację szyldu, który zaczął szybko niszczeć. Po 10 latach hollywoodzka Izba Handlowa usunęła słowo „LAND” i częściowo przywróciła pozostałe litery, ale znak nadal się pogarszał.
W 1978 roku, przy wsparciu sponsorów, przeprowadzono publiczną kampanię na rzecz przywrócenia znaku. Wśród darczyńców, którzy przekazali po 27 777 dolarów każdy, byli artyści, wydawcy, producenci, przedsiębiorcy i ludzie biznesu, w tym amerykańska piosenkarka rockowa Alice Cooper i założyciel magazynu Playboy Hugh Hefner. Ponad trzydzieści lat później Hefner dołożył swoją cegiełkę do drugiego, by ocalić ikonę Hollywood przed zniszczeniem. W 2010 roku inwestorzy z Chicago postanowili zabudować wzgórze, na którym stoi szyld, luksusowymi willami.
W obronie znaku i jego okolic stanęła organizacja non-profit The Trust for Public Land, która ponownie rozpoczęła publiczną kampanię mającą na celu zebranie funduszy na uratowanie znaku. Aby kupić znak od mieszkańców Chicago i uczynić go częścią Griffith Park, trzeba było zebrać 12,5 miliona dolarów. Oprócz Hefnera, Stevena Spielberga, Toma Hanksa, producentów Kathleen Kennedy i Franka Marshalla, Lucasfilm Studio Fund, NBC Universal, Sony Pictures Entertainment, Twentieth Century Fox, Warner Bros. Rozrywka Inc. oraz Fundacja Walt Disney Company
Źródło: knowhow.pp.ua
